هفته نامه مهدویت: شماره 6
پرسش این هفته:

در حال حاضر امام زمان (عج) در چه وضعیتی به سر می برند؟

پاسخ:
شما چه فکر می کنید؟
شخصی که مهربان ترین و دلسوزترین خلایق است را در نظر بگیرید. او آمده که پیشوای ما باشد و ما را از گمراهی ها ، تاریکی ها و بی عدالتی ها به سمت نور و هدایت و عدالت ببرد. او دنبال نفعی برای خودش نیست و پیوسته در فکر ماست.

امام دوست دارند که مردم جهان با اطاعت از پروردگار، زندگی بسیار خوبی در زمینه های مادی و معنوی داشته باشند. همه ی مردم، اهل علم و فهم شوند؛ کسی از فقر، ستم، جهل و بی عدالتی رنج نبرد. ولی وقتی حضرت این وضعیت نابسامان را در جهان و به خصوص در میان شیعیانشان می بینند، ناراحت می شوند، اشک می ریزند و دل می سوزانند. امام از سختی ها و ناراحتی هایی که به واسطه عمل نکردن ما به دستورات خدا دامنگیرمان شده، غمگین و دلشکسته اند.

امام همچون پدری مهربان و دلسوز هستند که وقتی می بینند فرزندانشان کاری را درست انجام نمیدهند و راه خیر و صلاحشان را به درستی تشخیص نمی دهند و از طرفی به حرف پدر عاقل و دلسوزشان نیز گوش نمی کنند و این کار آنها را به مشقت و سختی و ناگواری انداخته، ناراحت می شوند و غم می خورند و آرزو می کنند که فرزندانشان سَرِ عقل آمده، به پدر و توصیه های او توجه کنند تا مشکلاتشان برطرف شود. این وضعیت تا زمانی که فرزندان دست از کار اشتباهشان برنداشته و به سوی پدر متوجه نشوند، همچنان ادامه داشته و باعث غم و اندوه پدر خواهد بود.

به خاطر همین غفلت ها و بی توجهی های ما به امام زمانمان است که ایشان در پس پرده غیبت و در سختی به سر می برند.

امام علی(ع) با علم الهی از آینده، در مورد حضرت مهدی فرمودند: «صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ الشَّرِیدُ الطَّرِیدُ الْفَرِیدُ الْوَحِیدُ»

(کمال الدین، ج1، باب 26، ص303)

صاحب این امر، آواره، طرد شده، تک و تنها است.

امام به خاطر ما آواره شده اند. از گناهان و بی توجهی و عدم همراهی ما با ایشان، طرد شده و تک و تنها شده اند!

آیا شما حاضر هستید کسی به خاطر شما آواره شود؟ به خاطر شما سر به بیابان ها بگذارد و در رنج و سختی باشد؟ آیا این کار منصفانه است؟آری، این نتیجه ی خودخواهی ها، دنیاطلبی ها، گناهان و پیروی ما از هواهای نفسانی است، که امامان و بهترین شخصیت های عالَم را رها کرده و به سراب دنیا دل خوش کرده ایم.

جای بسی تاسف است.

امام عصر(عج) در دیدار با مرحوم حاج محمدعلی فشندی با ناراحتی و دلی شکسته فرمودند: شیعیان ما به اندازه آب خوردنی ما را نمی خواهند، که اگر بخواهند، دعا می کنند و فرج ما فرا می رسد.

(العبقری الحسان)

امام زمان(عج) برای اینکه ما وضعیت بهتری داشته باشیم، برای ما دعا و طلب استغفار می کنند. در هنگام نزول بلاها، تقاضای تعطیل یا تخفیف عذاب برای ما می نمایند. عمر شریفشان را بر سر بهتر شدن ما و وضعیت ما گذاشته اند ولی ما به صاحب و ولی نعمتمان، بی توجه و از او غافلیم. او، اَمرِ ما را از خاطر نمی برد، ولی ما در افکار مختلف دیگر غوطه وریم. در این زمینه امام زمان(عج) می فرمایند: «همانا، ما در رعايت حـال شما كوتاهى نمى كنيم و شما را از ياد نمى بريم، که در غير اين صورت سختيها و گرفتاريها برشما فرو مى آمد و دشمنان شما را ريشه كن كرده و از بين مىبردند، پس تقوای خدا را پیشه کنید و پشتیبان ما باشید .»

(احتجاج، ج2، ص497)

آیت ا... مدنی حضرت ولی عصر(عج) را پس از نماز جماعت ملاقات نمودند، در حالی که حضرت به نمازگزارن در حال خروج پشت سرشان اشاره می کردند، فرمودند: «آقای مدنی، تماشا کن، شیعیان من بعد از نماز سریع می روند دنبال کارشان و هیچ کدام برای فرج من دعا نمی کنند. انگار نه انگار که امام زمانشان غایب است.»(مهربان تر از مادر، ص274)

حال که دانستیم که امام به خاطر کارهای ما، در این وضعیت و تنگنا قرار دارند، بیاییم و هر کدام قدمی در جهت خروج امام زمان از غربت و تنهایی برداریم. مُبلّغ او در جامعه باشیم. برای فرجش دعا کنیم و هر کار دیگری که مورد رضایت اوست و ظهورش را به جلو می اندازد، انجام دهیم.