هفته نامه مهدویت: شماره 7

موضوع: چرا ما احساس نیاز به امام زمان(عج) نمی کنیم؟

برای پاسخ به این سوال یک شخص سالم و یک شخص معتاد به مواد مخدّر را با هم مقایسه می کنیم. نیازهای اولیه و اصلی شخص سالم عبارتند از: نیاز به خوراک، پوشاک، مسکن و همسر. ولی نیازهای یک شخص معتاد به علت استفاده از مواد مخدّر عوض شده اند. برای شخص معتاد، مهم ترین چیز تامین مواد مخدّر است. معتاد، اگر پولی به دستش بیفتد، پیش از آنکه به فکر خوردن غذای خوب، میوه و سبزیجات باشد، به فکر خرید مواد است. پوشاک برای معتاد اهمیت چندانی ندارد؛ حاضر است هر لباسی به تن کند و با هر وضعی در جامعه بگردد، ولی موادش تامین باشد. حاضر است مَسکَن و سرپناهی نداشته باشد و در گوشه پیاده رو یا قبرستان بخوابد، ولی به موقع موادش را مصرف کند. بعضا در شرایط سخت برخی معتادان برای رسیدن به مواد حتی حاضر به فروختن همسر و فرزندانشان نیز می باشند.
چرا معتاد این گونه است؟
چون شخص معتاد در اثر مصرف مواد مخدر، اثرات مخربی بر روی مغز و اعضای بدنش گذاشته شد نیازهای اصلی بدنش به نیازهای فرعی و کم اهمیت تبدیل شده اند و یک نیاز کاذب، بی فایده و پرضرر برای او به اصلی ترین نیاز بدنش تبدیل گردیده است.

حال، که خداوند طبق آیات قرآن ما را برای رسیدن به صفات و کمالات خدایی و کسب مقام شایسته ی انسانیت خلق کرده است، باید با تلاش و کوشش در این مسیر، بر مبنای دستورات و راهنمایی های الهی قدم برداریم و در امتحانات آن، که سبب رسیدن به این جایگاه است، موفق باشیم و اگر به جای پرداختن به این هدف اصلی به چیزهای کم اهمیت و بعضاً بی فایده و مُضر بپردازیم، ما نیز همانند آن معتاد نیازهای اصلی را که همان نیاز به حیات معنوی، امام زمان و خداوند است، واگذاشته و دنیاپرستی و غفلت برای ما یک نیاز اصلی می شود.

آری؛ موفقیت در این امتحانات، احتیاج به استاد و راهنمای معصوم از جهل و خطا دارد، که همان امام زمان(عج) است، که تمام کلید های رشد و تعالی بشری در نزد اوست. ولی ما به جای اینکه به فکر تامین این نیاز اصلی باشیم، بعضاً شب و روزمان را صرف تامین نیازهای کاذب و بعضاً بی فایده کرده ایم.به عنوان مثال به دو مورد اشاره می کنم.

-1 می دانیم که تلاش برای تامین نیازهای زندگی و امرار معاش امری ستودنی و از عبادات است، ولی اگر این تلاش در راه پیروی از تمایلات نفسانی و گناه آلود و حرص دنیاطلبی و تجمل گرایی قرار گرفت، نه تنها باعث رشد و کمال نیست، بلکه سبب غفلت و گمراهی است؛ به طوری که دیگر انسان، هیچ وقتی برای فکر کردن و پرداختن به نیاز اصلیش که همان حضور و همراهی امام است، ندارد. تمایلات و وابستگی های نفسانی به لذت های نامشروع، بیهوده و باطل دنیایی و همچنین غفلت ها، در واقع همان اعتیادی است که دامنگیرمان شده و جای خواسته های اصلی و الهی را در وجودمان گرفته است.

طبیعی است که در چنین شرایطی جایی برای امام و راهنمای معصوم، در زندگی ما وجود نخواهد داشت و طبعاً غیبت امام زمان در زندگی ما طولانی تر خواهد شد.

2- شخصی که وقتش را باید صرف خواندن و تفکر در کلام خداوند، یاد گرفتن دین و راه صحیح زندگی کند، تمام وقت خود را صرف گشت زدن در شبکه های مجازی و اینترنت به قصد وقت گذرانی، می نماید.
برای خود، شبکه های مجازی را نیاز می داند ولی خواندن کلام خدا و یاد گرفتن راه و رسم صحیح زندگی از سوی پروردگار را نیاز نمی داند. برای موبایل و بازی وقت دارد، ولی برای قرآن و تفکر وقتی نمی گذارد. برای شبکه های مجازی و تماشای برخی برنامه های بی محتوای تلویزیون و شبکه های ماهواره ای وقت دارد، ولی برای مطالعه در مورد امام زمان(عج) و ایجاد ارتباط با حضرت وقت ندارد.

این همان اعتیادی است، که جای اصلی و فرعی را با هم عوض کرده است و برای رهایی از آن باید عوامل این اعتیاد را شناخت و آنها را ترک نمود.
این عوامل عبارتند از:

1- فکر نکردن به هدف خلقت خود

2- وسوسه های شیطان و هوای نفس

3- حرص و طمع و چشم و هم چشمی و تقلید کورکورانه از نادانان جامعه

4- فقط دنیا را دیدن و دنیا را خواستن و از آخرت غافل ماندن

5- شبکه های ماهواره ای عمدتاً فارسی زبانی که در جهت تخریب عقاید شیعیان با هزینه های گزاف توسطِ کشورهای دشمن اسلام یا به اصطلاح همان دایه های مهربان تر از مادر، ساخته شده و اداره می گردند، تا مغز جوان ایرانی را از مسائل اصلی زندگیش یعنی خدا و امام زمانش بازداشته و به مسائل فرعی و کاذب، بعضاً دروغ و پوشالی سرگرم کند.

پس ما باید توجه کنیم که قرار است جانشین خدا باشیم و نباید این قدر به خاطر دنیا و خواسته های دلمان با خدا مخالفت کنیم. به حرف خدا گوش دهیم، نه شیطان و نفس. به جای حرص به دنیا، به رشد و کمال و ایمانمان حریص باشیم و دنیا را پله صعود به آخرت قرار دهیم.